درحالیکه متروها عمدتا در مرکز شهرها تمرکز یافته و در اختیار مدیریت شهری، شهرداری و شورای شهر هستند، متولی قطار حومهای عمدتا راهآهنهای کشورها به عنوان سازمان و نهاد عمومی و دولتی هستند؛ البته نمونههای بسیاری نیز از قطار حومهای وجود دارند که تحت مدیریت مشترک با مترو شهرها هستند. در برخی کشورها مانند ژاپن نیز بهرهبرداری برخی از خطوط قطار حومهای توسط شرکتهای خصوصی صورت میگیرد.
بر خلاف متروها و سایر سیستمهای ریلی شهری (LRT، تراموا...) که عمدتا برای محدودیتها (ابعاد، قوس و فراز و نشیب) درونشهرها توسعه یافتهاند، قطار حومهای شباهت بیشتری به خطوط ریلی بینشهری دارند و عمدتا در سطح زمین ساخته میشوند به طوری که مشخصات زیرساخت یکسانی با شبکه ریلی دارند. در واقع در بسیاری از کشورهای دنیا، سرویسهای قطار حومهای کاملا از زیرساختهای شبکه موجود ریلی کشور (حتی خطوط مختلط باری-مسافری) استفاده میکند.
توسعه قطار حومه ای یا صحیح تر بگوییم توسعه سیستم حمل و نقل ریلی حومه ای به عنوان یکی از برنامه های مندرج در سند چشم انداز حمل و نقل ریلی کشور علی الخصوص از زمان روی کار آمدن دولت یازدهم، همواره مورد تأکید مسئولان ذی ربط بوده است. مهمترین عامل کلیدی موفقیت در مسیر توسعه قطار حومه ای، داشتن نگرش سیستمی است؛ یعنی اینکه تمام اجزا و ابعاد مؤثر بر یک پدیده یا سیستم با هم نگریسته شوند و اثرات متقابل آنها در نظر گرفته شود و از دیدگاه تجزیه مدار و بخشی گرا پرهیز شد. در زمینه حومه ای دو بعد اصلی سخت افزاری و نرم افزاری وجود دارد که باید همزمان با هم توسعه یافته تا در نهایت منجر به هم افزایی اقدامات و کارایی و اثربخشی مورد نظر شد.
دریعد سخت افزاری که اشاره به خطوط قطار حومه ای،ایستگاههای قطار حومه ای و ناوگان قطار حومه ای دارد اقدامات در خور توجه ای انجام گرفته و زیاد بدان پرداخته شده است اما در زمینه توسعه نرم افزاری که خود شامل اجزای متعددی است متأسفانه کاستی ها و مشکلات بزرگی به چشم می خورد که به طور اجمالی بدان پرداخته شده و پیشنهادات مورد نظر ذکر می شود.