سالن های ترن ست ساخت کشور Siemens کشور اتریش می باشند که از سال 1384 در ایران به بهره برداری رسیدند.
این سالن ها در 3 نوع A، B و C طراخی و ساخته شده اند.سالن A دارای کابین راننده و اتاقک سرویس دهی بوده و در ابتدا و انتهای قطار قرار می گیرد.همه سالن ها دارای موتور دیزلی می باشند.ترن ست ها توانایی راهبری در شرایط سخت آب و هوایی (50+, 25-) را دارند.طراحی واگن ها به گونه ای است که در برابر ورود گرد و غبار ، برق و باران محافظت می شوند.سیستم سرمایشی در سقف واگن تعبیه شده است.سیستم تهویه دارای عملکرد خودکار می باشد و برای برقراری مجدد جریان هوا در مواقع طوفان شن و دفع هرگونه دود قطار و پیشگیری از انسداد فیلترهای جریان ورودی می توان آن را با دست کنترل کرد.هر واگن مخزن سوخت جداگانه ای دارد.در دمای پایین هوا، هیترهای فرعی به مدارهای سرمایش و سوخت گرمای لازم را می رساند.
قابلیت راهبری در ارتفاعات 1000 تا 2000 متر بالاتر از سطح دریارا دارا می باشد.تمامی پوشش سالن ها عایق صدا هستند تا از تشدید صدا پیشگیری نمایند.بالای سر مسافر مکانی برای قراردادن بار تعبیه شده و دارای چراغ مطالعه جداگانه و کلید احضار مهماندار می باشد.
سیستم اطلاع رسانی به مسافران با سیستم های سمعی بصری با 5 کانال (پخش رادیو،سی دی ، دی وی دی)تلفیق شده است.در هر واگن صفحات نمایشگری برای این سیستم پیش بینی شده است.
ترن ست های 4 واگنی پردیس با برخورداری از تکنولوژی پیشرفته توسط شرکت زیمنس اتریش با توجه به مشخصات خطوط ریلی راه آهن ایران طراحی شده است. تمامی واگن های ترن ست به طور مستقل دارای سیستم کشش دیزل هیدرولیک بوده و بطور متمرکز از طریق کابین راهبری ترن ست کنترل می شود.
قطارهای ترنست به طور کلی از سه نوع واگن تشکیل شده اند.
واگن نوع a
واگن نوع b
واگن نوع c
واگن های نوع a و b در دو انتهای ترن ست قرار می گیرد و علاوه بر فضای مورد نیاز مسافران مجهز به کابین کنترل راهبری ترن ست نیز می باشد.واگن های نوع c صرفا دارای فضای استقرار مسافرین بوده و در میانه قطار متصل می گردد.
برای مشاهده بروشور قطار تندروی پردیس بر روی عکس زیر کلیک کنید:
برای دیدن جدول اطلاعات فنی و عملکردی ترنست پردیس به ادامه مطلب مراجعه نمایید:
درحالیکه متروها عمدتا در مرکز شهرها تمرکز یافته و در اختیار مدیریت شهری، شهرداری و شورای شهر هستند، متولی قطار حومهای عمدتا راهآهنهای کشورها به عنوان سازمان و نهاد عمومی و دولتی هستند؛ البته نمونههای بسیاری نیز از قطار حومهای وجود دارند که تحت مدیریت مشترک با مترو شهرها هستند. در برخی کشورها مانند ژاپن نیز بهرهبرداری برخی از خطوط قطار حومهای توسط شرکتهای خصوصی صورت میگیرد.
بر خلاف متروها و سایر سیستمهای ریلی شهری (LRT، تراموا...) که عمدتا برای محدودیتها (ابعاد، قوس و فراز و نشیب) درونشهرها توسعه یافتهاند، قطار حومهای شباهت بیشتری به خطوط ریلی بینشهری دارند و عمدتا در سطح زمین ساخته میشوند به طوری که مشخصات زیرساخت یکسانی با شبکه ریلی دارند. در واقع در بسیاری از کشورهای دنیا، سرویسهای قطار حومهای کاملا از زیرساختهای شبکه موجود ریلی کشور (حتی خطوط مختلط باری-مسافری) استفاده میکند.
توسعه قطار حومه ای یا صحیح تر بگوییم توسعه سیستم حمل و نقل ریلی حومه ای به عنوان یکی از برنامه های مندرج در سند چشم انداز حمل و نقل ریلی کشور علی الخصوص از زمان روی کار آمدن دولت یازدهم، همواره مورد تأکید مسئولان ذی ربط بوده است. مهمترین عامل کلیدی موفقیت در مسیر توسعه قطار حومه ای، داشتن نگرش سیستمی است؛ یعنی اینکه تمام اجزا و ابعاد مؤثر بر یک پدیده یا سیستم با هم نگریسته شوند و اثرات متقابل آنها در نظر گرفته شود و از دیدگاه تجزیه مدار و بخشی گرا پرهیز شد. در زمینه حومه ای دو بعد اصلی سخت افزاری و نرم افزاری وجود دارد که باید همزمان با هم توسعه یافته تا در نهایت منجر به هم افزایی اقدامات و کارایی و اثربخشی مورد نظر شد.
دریعد سخت افزاری که اشاره به خطوط قطار حومه ای،ایستگاههای قطار حومه ای و ناوگان قطار حومه ای دارد اقدامات در خور توجه ای انجام گرفته و زیاد بدان پرداخته شده است اما در زمینه توسعه نرم افزاری که خود شامل اجزای متعددی است متأسفانه کاستی ها و مشکلات بزرگی به چشم می خورد که به طور اجمالی بدان پرداخته شده و پیشنهادات مورد نظر ذکر می شود.